The Snow - Kar - by Orhan Pamuk

                                                                           [The Snow by Orhan Pamuk]
                                                         [finished on Medusa Hotel beach in Kaş]

It is a book about Kars - a city in East Anatolian Region - , its people, their way of living, the political and religious opinions in the city and the "sad" poet Ka.

Firstly, I have to confess that I admire Orhan Pamuk's word power and his talent to describe how people feel inside. I don't get bored while I am reading the long descriptions, which is a success for an author. I feel like the characters are talking. I think Pamuk has got excellent observation skills.

Chapter 31 summarizes what the whole book tries to tell to the reader. All the crucial characters except Ka is in there and talk about the content of a column which will be written in a newspaper in Germany. In the meeting, what Fazil says gets my attention: "We're not stupid, we're only poor." And he adds he doesn't want to be like a European.

Regarding Fazil's utterances, I consider that to be civilized isn't supposed to mean that you should be like a European. You can have all the pieces of your own culture and be civilized at the same time since to be civilized is universal. It doesn't have a single description.

After I finished the book, I felt sure that the artists are sad people who feel everything deeply. Their emotions are utterly intensive, otherwise they cannot write books, create marvelous paintings, write songs, sing songs, compose and write poems like the sad poet Ka. Then I remembered what Göksel (female singer) said when she got her Golden Butterfly Award organized by Hürriyet Kelebek: " You get upset, suffer, write songs and  you get an award for this. It's weird."

Kar, Kars şehri, Kars’ın insanları, yaşam şekilleri, şehrin politik ve dinle ilgili düşünce yapısı ve mutsuz şair Ka ile ilgili.

Öncelikle Orhan Pamuk’un kelime haznesine ve insanların duygularını anlatma becerisine hayran olduğumu söylemek zorundayım. Uzun betimlemelerini okurken bunalmıyorum, ki bu da yazar için gerçek bir başarı. Sanırım Orhan Pamuk’un muhteşem bir gözlem yapma yeteneği var.

31 numaralı bölüm, tüm kitabın okuyucuya neler anlatmak istediğini özetliyor. Ka dışındaki tüm önemli karakterler burada ve Almanya’da çıkacak olan bir gazeteye gidecek olan yazının içeriği hakkında konuşuyorlar. Toplantıda en çok dikkatimi çeken Fazıl’ın sözleri oldu.”Biz aptal değiliz, sadece fakiriz.” diyordu ve bir Avrupalı gibi olmak istemediğini ekliyordu.

Fazıl’ın sözleri ile ilgili olarak, medeni olmanın Avrupalı olmak manasına gelmediğini düşünüyorum. Kişi kendi kültürünün özelliklerine sahip olabilir ve aynı zamanda medeni de olabilir çünkü medeni olma hali evreseldir, Avrupalılara özel bir durum değil.

Kitabı bitirdikten sonra, sanatçıların her şeyi çok derinden hisseden üzgün insanlar olduğundan emin oldum. Onların duyguları ciddi derece yoğun, aksi takdirde kitap yazamaz, muhteşem tablolar yaratamaz, şarkı yazamaz ve söyleyemez, beste yapamaz ve mutsuz şair Ka gibi şiir yazamazlardı. Ve sonra Göksel’in Hürriyet Kelebek’in düzenlediği Altın Kelebek Ödülünü aldığında söylediklerini hatırladım: “Üzülüyoruz, acı çekiyoruz, şarkı yazıyoruz ve bunun için ödül alıyoruz. Ne garip!”